przeszłość

wyrwane oczom obrazy

przeszłości minionej

rzucone pod płotem

w niepotrzebnym worku

nawet tęsknota minęła

jak niepotrzebne słowa

czas zrobił swoje

nieodwołalnie

jednak trwają złudne uczucia

jak balast zwieszony

w znudzonej ciszy

każdego dnia

ha ha ha

tyle może i śmiechu

ubaw co niemiara

tylko psy skowyczą radośnie

połykając karty papieru

przychodzi koniec tego teatru

pośród widzów lekkie poruszenie

to wstęga nieudolności

wije się po kolanach

a my mamy stuletnią wolność

trupy po lasach

potoczki  łez

suchość w gardle od krzyku

to nic, że w mgle nie widzę ciebie

ani stóp twych bosych

ani czerni za paznokciem

czuję ciepło twoich dłoni

które zamkną mi oczy