dreptać z kijkiem

nic nie ma na polanie

tylko chyłkiem jagody się plenią

niespieszne do zrywania

a za polaną skały i dal

w której zagnieździła się przeszłość

mgła nie widać nic

to nie jest tak prosto

dreptać z kijkiem zachlapanym chodnikiem

czując coraz większą ciszę

gdzieś tam byłem

dotykałem miejsc nieznanych

ściskając w dłoni wspomnienia

jeden z tak wielu 

o poezji

jesteś cudowną tancerką słów

zrodzoną w snach

w imaginacji

w zamyśleniu

naga biegałaś po linie

rozkojarzonych marzeń

nad setką mieczy stalowych

gdzie każdy krok

to szaleństwo wiersza

niebywałe przeżycie

est cruelle

serce drży przerażone

 zachwycone zarazem

kręcisz radosną taśmą porównań

nad głową z włosami poezji

zakochana w krainie

dziecinnych doznań

nostalgicznej miłości

cyrku słońca i życia

nowo narodzone słowa

pieszczą doznania

nie zginą

zaduma

to jakby stać

na pomoście życia

życia które minęło

brać do ręki piach

z którego nie zbuduje się domu

sypać strużką omiatając czas

wiedząc, ze już nie wróci

nic co miało sens

drapieżne słowa

stają się szeptem

wyschniętych ust

poezja która omiata szczotką

niechciane zdarzenia

nie tworzy nic

jest jak płynący strumień

z kamiennej ciszy

stoję na progu pustki

z której nie ma powrotu

www.wiatrslow.pl